Eg eri als ikki líkaglaður við fótbólt - heldur ikki landsliðsfótbólt.
Men seinastu árini er fótbólslandsliðið hjá monnum vorðið mær alsamt meiri líkagildugt.
Og tað er ikki bara mín egna skyld.
Um tveir dagar skal landsliðið spæla her í Føroyum móti Svøríki. Og tað havi eg funnið út av í dag, tí eg las tað á Facebook, har Edmund og Sjúrður bjóða til fótbólskvøld á Christiansborg.
Og í hesi greinini á Portalinum verður skrivað um, at svenska sjónvarpið hevur eina grein um landsdystin.
Annars havi eg ikki funnið nakað stuttligt ella spennandi tilfari um landsdystin fríggjadagin.
Eg haldi, at Fótbóltssambandið seinastu árini hevur dugað stak illa, at hildið áhuganum uppi fyri fótbóltslandsliðnum hjá monnum.
Á heimasíðuni hjá FSF er einki rættuligt gjørt burtur úr landsdystinum ella landsdystunum, tí vit skulu eisini spæla móti Írlandi í næstu viku. Jú, har ber til at keypa atgongumerki, men hví vit skulu tað, dugi eg ikki at finna nakað um.
Samanumtikið haldi eg, at FSF sjálvt hevur verið við til at drigið áhuga fyri fótbóltslandsliðnum hjá monnum niður á eitt syrgiligt minimum.
Áhugin fyri landsliðnum kann ikki byggja á, at vit nokk einaferð aftur fara at vinna ein stóran dyst. Áhugin skal byggjast á teir spælarar, sum eru á landsliðnum, á tær upplivingar sum eru knýttir at landsliðnum, á upplivingar á Tórsvølli, á upplívingar fyri børn og foreldur, á upplivingar áðrenn og aftaná dystin osv.
Men sum er, so eri eg blivin ein, sum ikki leggi alt annað til viks, bara tí landsdystur er á Tórsvølli.
